Όσο περίεργο κι αν ακούγεται το σώμα σου ξέρει πότε ο Θάνατος είναι κοντά, και όλα ξεκινούν από τη μύτη…
Δεν είναι ασυνήθιστο να ακούσετε τα μέλη μιας οικογένειας να μιλούν για ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχει φύγει μακριά.
Ακούγεται επίσης συχνά η συμπεριφορά ενός ατόμου πριν πεθάνει, είναι σαν να λέει αντίο, να κλείνει παλιές εκκρεμότητες σε σχέσεις, ακόμη και να αφήνει σε κάποιον την περιουσία του. Φαίνεται σαν να γνωρίζει κάτι από πριν.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό είναι καθαρά σύμπτωση, ενώ άλλοι είναι σίγουροι ότι οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πότε ο θάνατος είναι κοντά. Είναι φυσικό να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το θάνατο κάποιου που αγαπάμε ή να αντιληφθούμε τι συμβαίνει σε αυτές τις τελευταίες του στιγμές. Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι, όταν κάποιος πεθαίνει, το σώμα αρχίζει αμέσως να καταρρέει.
Η πουτρεσκίνη, για παράδειγμα, είναι μία άσχημη και τοξική μυρωδιά, το αποτέλεσμα της αποσύνθεσης. Οι ερευνητές έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν υποσυνείδητα αυτή την οσμή της αποσύνθεσης. Εκτός του ότι, το άρωμα, όταν απελευθερώνεται, προκαλεί μια άμεση αντίδραση.
Τα ζώα έχουν την ικανότητα να μυρίζουν το άρωμα των άλλων, προτρέποντάς τα να αντιδράσουν αναλόγως.
Αυτή είναι η αίσθηση με την οποία καταλαβαίνουν τον κίνδυνο είτε από ένα αρπακτικό ζώο ή από κάποιο μεγαλύτερο σε μέγεθος ζώο από αυτά.
Μια μελέτη που διεξήχθη από τον Arnaud Wisman, από το Πανεπιστήμιο της Σχολής Ψυχολογίας του Kent στο Canterbury, στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ilan Shira από το Τμήμα Επιστημών Συμπεριφοράς στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Arkansas, στο Russellville, έχει ανακαλύψει ότι τα ζώα και οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι και τόσο διαφορετικοί τελικά.
Η ικανότητα για την ανίχνευση χημικών μυρωδιών είναι μέρος της επιβίωσης μεταξύ των ειδών. Η απειλή του θανάτου αποκαλύπτεται μέσα από τη μυρωδιά των ανθρώπων.
Η πουτρεσκίνη είναι μια χημική ένωση που απελευθερώνεται όταν ένα σώμα αποσυντίθεται.
Έχει επίσης μια δευτερεύουσα λειτουργία ως προειδοποιητικό σήμα. Οι άνθρωποι έχουν τόσο συνειδητή όσο και υποσυνείδητη αντίδραση όταν είναι εκτεθειμένοι σε αυτό το άρωμα.
Υπήρχαν τέσσερα διαφορετικά πειράματα που διεξήχθησαν χρησιμοποιώντας πουτρεσκίνη, αμμωνία, και νερό για να μελετήσουν την αντίδραση των ανθρώπων.
Ένα από τα πειράματα που περιελάμβαναν πουτρεσκίνη ήταν σε μια τοποθεσία, όπου η άμεση ανταπόκριση των ανθρώπων ήταν να απομακρυνθούν από την περιοχή.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την πάλη.
Όταν τα ζώα αισθάνονται ότι βρίσκονται σε κίνδυνο, υπάρχουν μόνο δύο αντιδράσεις: ή παλέψουν με τον κίνδυνο ή να τρέξουν μακριά από αυτόν. Η μελέτη αποκάλυψε ότι και οι άνθρωποι αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο.
Υπάρχουν και άλλες μυρωδιές στις οποίες ο άνθρωπος αντιδράει, όπως ο ιδρώτας.
Ξεχωριστές μελέτες έχουν δείξει ότι ο η μυρωδιά του ιδρώτα που εκπέμπεται από ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση, αυτομάτως μας τρομάζει.
“Δεν ξέρουμε γιατί μας αρέσει ή όχι η μυρωδιά κάποιου, και δεν μπορούμε να έχουμε επίγνωση του πώς το άρωμα επηρεάζει τα συναισθήματά μας, τις προτιμήσεις και συμπεριφορές μας”, εξηγεί ο Wisman και η Shira.
“Είναι δύσκολο να σκεφτούμε ένα άρωμα ως τρομακτικό”, σχολιάζουν οι δύο κορυφαίοι ερευνητές. Αυτές οι μυρωδιές κάνουν τους ανθρώπους να έχουν περισσότερη επαφή με το περιβάλλον τους.
Η φυσική αντίδραση των ανθρώπων σε κίνδυνο δεν είναι να το αντιμετωπίσουν και να πολεμήσουν.
Οι άνθρωποι τείνουν να αποφεύγουν κάθε είδους αντιπαράθεση, είτε λεκτική ή σωματική. Οι περισσότεροι επιλέγουν να αποστασιοποιηθούν μέχρι ο καυγάς να είναι η μόνη επιλογή που απομένει.
Οι αντιδράσεις μπορεί να είναι διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά και πουτρεσκίνη και η φερομόνη βασίζονται στη μυρωδιά.
Οι φερομόνες είναι χημικές ουσίες που απελευθερώνονται από το σώμα για να προσελκύσουν έναν σύντροφο, ενώ η πουτρεσκίνη λειτουργεί ως προειδοποιητικό σήμα. “Η πουτρεσκίνη σηματοδοτεί ένα διαφορετικό είδος μηνύματος από τις φερομόνες, αλλά οι αντιδράσεις των ανθρώπων στην πουτρεσκίνη φαίνεται πράγματι να είναι οι αντίθετες των αντιδράσεων σε πολλές φερομόνες,” εξηγούν οι ερευνητές.
Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν ότι είχαν αρνητική αντίδραση στη μυρωδιά.
“Οι άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι με την πουτρεσκίνη και δεν το συνδέουν συνειδητά με το θάνατο ή το φόβο,” είπαν ο Wisman και η Shira.
Οι ψυχές ζουν και μας βλέπουν…
Σε ένα νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας και η ψυχή του ήταν γεμάτη στοργή. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.Να σας θυμίσουμε μια ανατριχιαστική ιστορία!Γύρισε από τους νεκρούς… Δύο μήνες μετά την ταφή του
Η κόρη του, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα παληκάρι. Έφτασε,ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.
Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.
Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:
– Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!
Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.
Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…
Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:
– “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.
Προτεινόμενο Άρθρο
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:
– “Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…
Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο.
Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:
– Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!
Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:
– Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!
Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…
– “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας κα τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου.
Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής
Δύσκολες ώρες για τον περιφερειάρχη Αττικής Νίκο Χαρδαλιά καθώς έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του.
Ο Γιώργος Χαρδαλιάς είχε καταγωγή από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας ενώ μεγάλη ήταν η αγάπη του και για τον Βύρωνα , στην κοινωνική ζωή του οποίου ήταν ιδιαίτερα δραστήριος μέχρι το τέλος.
Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον δρόμο του εμπορίου, καταφέρνοντας να διακριθεί ως επιχειρηματίας, με σεμνότητα και συνέπεια, ενώ όσοι τον γνώριζαν μιλούν για έναν άνθρωπο ευθύ, που στήριζε πάντα τους γύρω του και κέρδιζε τον σεβασμό με την ακεραιότητα και την ευγένειά του.
Στην ανάρτηση με την οποία γνωστοποίησε την απώλεια, ο Νίκος Χαρδαλιάς γράφει για τον πατέρα του «να ξέρεις ότι αφήνεις πίσω σου ένα φως που στο ορκίζομαι δεν θα σβήσει ποτέ».
«Πατέρα μου, ήσουν το πρώτο μου λιμάνι, η σταθερή μου πυξίδα, ο άνθρωπος που χρόνια τωρα έκανε τον κόσμο μου πιο απλό, πιο δυνατό, πιο αληθινό, που με έμαθε να είμαι υπεύθυνος και χρήσιμος για όλα και όλους, να αγαπώ τους ανθρωπους. Τώρα θα λείπεις, η καρδιά μου θα βαραίνει, μα το μοναδικό σου αποτύπωμά θέλω να ξέρεις ότι θα λάμπει πάντα μέσα της σαν εκείνο το άστρο που δεν έμαθε ποτέ να αποδέχεται ή να γνωρίζει τη νύχτα και το σκοτάδι. Αρχοντάκο μου, σε αποχαιρετώ με δάκρυα μα και με μια αγάπη που ξεχειλίζει, μια αγάπη που δεν χωρά σε λέξεις. Να ταξιδέψεις ήρεμα εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος. Κι εγώ… θα σε βρίσκω πάντα» συνεχίζει ο κ. Χαρδαλιάς.
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου. Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής.
Δεν πιστεύαμε ότι θα τα κατάφερνε να περάσει τη νύχτα: Συνέχιζε να ρωτάει για τον «Μάρκο…»
Ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους και στους σκύλους κρατά αιώνες. Δεν στηρίζεται σε λόγια ή όρκους, αλλά στη διαρκή παρουσία και στην αφοσίωση.
Κάποιες φορές, η αφοσίωση ενός σκύλου είναι τόσο βαθιά που βοηθά τους ανθρώπους να περάσουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους.
Ο Γιώργος ήταν τόσο άρρωστος που οι γιατροί φοβήθηκαν πως δεν θα άντεχε μέχρι το πρωί.
Η αναπνοή του ήταν ρηχή και ο υψηλός πυρετός τον έκανε να χάνει και να ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του. Κι όμως, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ψιθύριζε ξανά και ξανά ένα όνομα: «Μάρκος… Μάρκος…»
Για λίγο, όλοι νόμιζαν πως φώναζε τον γιο του ή κάποιον παλιό φίλο. Αλλά όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν ο Μάρκος, απάντησε αχνά: «Το αγόρι μου… το καλό μου αγόρι.»
Οι νοσοκόμες κάλεσαν την κόρη του, η οποία μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά της. «Ο Μάρκος είναι ο Γκόλντεν Ριτρίβερ του», είπε, προσθέτοντας: «Είναι δεκατριών. Τον αφήσαμε στον θείο μου όσο ο μπαμπάς είναι στο νοσοκομείο.»
Τελικά, η νοσοκόμα κανόνισε τα πάντα και ο Μάρκος ήρθε. Λίγες ώρες αργότερα, ο σκύλος μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, ήρεμος και πιστός όπως πάντα, με την ουρά του να κουνιέται απαλά σαν να χαιρετάει. Χωρίς δισταγμό, πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι του Γιώργου και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος του.
Ο Γιώργος άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε. «Μάρκο… τη βρήκες;» είπε.
Η κόρη του τον κοίταξε μπερδεμένη. «Ποια;»
Κι εκεί ο Γιώργος εξήγησε πως πριν από χρόνια, εκείνος και ο Μάρκος είχαν ψάξει μέσα στο χιόνι για μια έφηβη που είχε εξαφανιστεί, τη Λίνα. Όλοι οι άλλοι είχαν σταματήσει να ψάχνουν — αλλά όχι αυτοί. Μια μέρα, ο Μάρκος άρχισε να γαβγίζει κοντά σε μια χαντάκι και αρνιόταν να φύγει. Όταν ο Γιώργος πήγε να δει τι συνέβαινε, βρήκαν τη Λίνα εκεί, ζωντανή αλλά εξαντλημένη από την πείνα. Αυτή η μνήμη έμεινε χαραγμένη μέσα του όλα αυτά τα χρόνια.
Η ιστορία ακούστηκε τόσο ιδιαίτερη που γρήγορα μοιράστηκε με φίλους και συγγενείς, και κάπως έφτασε και στη Λίνα, η οποία πλέον ήταν ενήλικη και μητέρα. Έστειλε μήνυμα στην κόρη του Γιώργου γράφοντας: «Με λένε Λίνα. Νομίζω πως αυτή ήμουν εγώ.»
Λίγες μέρες αργότερα, η Λίνα πήγε να δει τον Γιώργο. Τον αγκάλιασε σφιχτά και του ψιθύρισε: «Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα.»
Ο Γιώργος χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι. «Όχι, δεν ήμουν εγώ. Ο Μάρκος ήταν.»
Όταν ο Γιώργος πέθανε λίγο αργότερα, η Λίνα παρευρέθηκε στην κηδεία του και είπε μέσα από τα δάκρυά της: «Ο Μάρκος με βρήκε δύο φορές. Πρώτα όταν ήμουν χαμένη στο χιόνι, και έπειτα όταν με έφερε πίσω για να πω αντίο.»
Όχι πολύ καιρό μετά, ο Μάρκος πέθανε κι εκείνος. Η οικογένεια τον έθαψε δίπλα στον Γιώργο, και πάνω στον τάφο του έβαλαν μια πέτρα που έγραφε: «Μάρκος – Φύλακας Άγγελος. Για πάντα καλό αγόρι.»
Αυτή η ιστορία μας θυμίζει πως μερικές φορές αρκεί μια και μόνο πιστή καρδιά για να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Και αν είστε τυχεροί, ίσως υπάρξει κι ένας «Μάρκος» στη δική σας.
Τα σκυλιά έχουν μια μοναδική δύναμη: θυμούνται, αγαπούν και δεν εγκαταλείπουν ποτέ αυτούς που στάθηκαν δίπλα τους. Για τους ηλικιωμένους, αυτή η αφοσίωση συχνά σημαίνει τα πάντα. Είναι συντροφιά στις σιωπές, παρηγοριά στις δύσκολες μέρες και μια ζεστή παρουσία που δεν κρίνει και δεν φεύγει. Ένας σκύλος μπορεί να γίνει η τελευταία, πιο σταθερή αγάπη της ζωής τους — η αγάπη που μένει, ακόμη κι όταν όλα τα άλλα αλλάζουν και θα είναι εκεί δίπλα τους μέχρι το τέλος.
