Την εποχή εκείνη, που τα ψυγεία ήταν μικρότερα, τα υλικά περιορισμένα και τα παιδιά μεγάλωναν με απλότητα, κάθε λιχουδιά είχε τη δική της αξία.
Οι γιαγιάδες, με τη σοφία και την εφευρετικότητά τους, ήξεραν να μετατρέπουν τα πιο απλά υλικά σε μικρά θαύματα γεύσης. Ένα κομμάτι ψωμί, λίγη ζάχαρη και λίγο κακάο αρκούσαν για να σκορπίσουν χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών.
Το βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη και κακάο δεν ήταν απλώς ένα σνακ· ήταν μια πράξη αγάπης. Ένα «γλύκισμα της φτώχειας», όπως έλεγαν πολλοί, αλλά με γεύση πλούσια σε αναμνήσεις. Το ψωμί κόβονταν σε φέτες, βρεχόταν ελαφρά για να μαλακώσει και από πάνω η γιαγιά έριχνε γενναιόδωρα ζάχαρη και μια μικρή χούφτα κακάο. Η απλότητα του συνδυασμού αυτού δημιουργούσε μια μαγική ισορροπία γλυκού και πικρού, που έμενε αξέχαστη.
Ήταν η εποχή που τα παιδιά έπαιζαν στις αυλές, γύριζαν ιδρωμένα και κουρασμένα, και εκείνη η λιχουδιά τα περίμενε στο τραπέζι —πάντα σε πιάτο με ροζ ανθάκια ή παλιά πορσελάνη. Δεν υπήρχαν μπάρες δημητριακών, κρουασάν ή τσιπς, αλλά υπήρχε αγάπη, νοιάξιμο και η μαγεία του σπιτικού.
Προτεινόμενο Άρθρο
Συγκλονιστική εξομολόγηση από την Τσιμτσιλή: «Μου είχε τύχει να χάσω παιδί 3 μέρες πριν…»
Σήμερα, το βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη και κακάο είναι μια γεύση νοσταλγίας. Μας θυμίζει τη γιαγιά με το τσεμπέρι, την κουζίνα που μοσχομύριζε καφέ και φρεσκοψημένο ψωμί, τα χρόνια της αθωότητας. Ίσως αξίζει, κάποια στιγμή, να το φτιάξουμε ξανά —όχι τόσο για τη γεύση, όσο για να νιώσουμε για λίγο ξανά παιδιά.
- Συγκλονιστική εξομολόγηση από την Τσιμτσιλή: «Μου είχε τύχει να χάσω παιδί 3 μέρες πριν…»
- Αναστασία Γιάμαλη: Στο σπίτι μου η σιωπή δεν ήταν επιλογή – Τον όρο “φεμινίστρια” δεν τον δέχομαι απλά, τον φωνάζω
- Τι είναι το πνευμονικό οίδημα από το οποίο πέθανε η 16χρονη κοπέλα στο Γκάζι
- Θλίψη με τις άδειες καρέκλες στη κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου – Δεν πήγε κανένας τους
