Οι νοσηλευτές και οι φροντιστές είναι συνήθως οι άνθρωποι που παρακολουθούν περισσότερο τους ασθενείς σε τελικό στάδιο στις τελευταίες τους ημέρες.
Νοσοκόμα αποκαλύπτει την κίνηση που κάνουν οι ασθενείς
Επομένως, έχουν παρατηρήσει πολλές φορές τα ενδεικτικά σημάδια ότι ένας ασθενής σύντομα θα πεθάνει.
Σε μια προσπάθεια να γνωστοποιήσουν αυτά τα σημάδια, οι νοσηλευτές έχουν αρχίσει να μοιράζονται τις συμβουλές τους σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.
Σε αυτό το άρθρο, θα εξερευνήσουμε αυτήν την ξαφνική αύξηση ενέργειας και θα μάθουμε γιατί συμβαίνει σε ασθενείς σε τελικό στάδιο.
Το ενδιαφέρον μιας νοσηλεύτριας για την αύξηση ενέργειας στο τέλος της ζωής
Η νοσοκόμα Ρούμπι Γκράμλο εργάζεται για το Hospice of the Red River Valley στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόσφατα μοιράστηκε τις εμπειρίες της με ασθενείς στις τελευταίες τους ημέρες στο μπλογκ του hospice. Εκεί έγραψε τη σημασία του να είσαι με αγαπημένα πρόσωπα στις τελευταίες τους ημέρες, καθώς και ορισμένα ενδεικτικά σημάδια ότι ο χρόνος τους μπορεί να πλησιάζει στο τέλος του.
Αν και μπορεί να είναι πολλά τα σαφή σημάδια για τον επικείμενο θάνατο,υπάρχει ένα που συχνά παραπλανά τους ανθρώπους ώστε να πιστεύουν ότι ο ασθενής στην πραγματικότητα αναρρώνει. Φαίνεται να είναι ξανά ο παλιός του εαυτός, κάτι που συνήθως δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες στα μέλη της οικογένειας, ενώ λίγο αργότερα ο ασθενής αρρωσταίνει σοβαρά. Αυτή η απροσδόκητη αύξηση ενέργειας είναι σύντομη, συνήθως διαρκεί από μερικά λεπτά έως αρκετές ώρες και συμβαίνει μία ή δύο ημέρες πριν τελικά φύγουν.
Βιώνουν όλοι μια αύξηση ενέργειας στο τέλος της ζωής τους;
Καθώς τα άτομα φτάνουν στις τελευταίες τους ημέρες, το σώμα τους αρχίζει να καταπέφτει. Κοιμούνται πιο συχνά, μιλάνε λιγότερο και τρώνε λιγότερο φαγητό και υγρά. Ωστόσο, 4 στους δέκα ανθρώπους βιώνουν μια απροσδόκητη αύξηση ενέργειας λίγες ημέρες πριν πεθάνουν.
Περισσότερα σημάδια μιας αύξησης ενέργειας στο τέλος της ζωής
Οι νοσηλευτές έχουν παρατηρήσει ότι τα άτομα που βιώνουν μια αύξηση ενέργειας στο τέλος της ζωής τους συχνά ξαφνικά ανασηκώνονται στα κρεβάτια τους. Μπορεί να μιλούν καθαρά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, να σκέφτονται καλά και να επικοινωνούν καλά. Ωστόσο, αυτά τα σημάδια δεν είναι πάντα θετικά. Μερικές φορές μπορεί να δείχνουν ταραγμένοι ή να μιλάνε παράλογα.
Οι Αιτίες της Τελικής Διαύγειας
Η διαύγεια στο τέλος της ζωής δεν είναι καλά αναγνωρισμένη και οι ειδικοί εξακολουθούν να μην είναι σίγουροι ποιοι νευρολογικοί μηχανισμοί συνδέονται με αυτό το ιατρικό φαινόμενο. Εκτός από άτομα που έχουν διαγνωστεί με άνοια, τελική διαύγεια έχει παρατηρηθεί και σε άτομα που έχουν διαγνωστεί με παθήσεις όπως εγκεφαλικά επεισόδια, σχιζοφρένεια και όγκους στον εγκέφαλο.
Πόσο Διαρκεί η Ξαφνική Ενέργεια στο Τέλος της Ζωής;
Σύμφωνα με μια μελέτη, περίπου το 90% των ασθενών με σοβαρή άνοια που έχουν τελική διαύγεια συνήθως πεθαίνουν εντός 7 ημερών. Επιπλέον, το 41% αυτών πέθαναν εντός 1 έως 2 ημερών και το 15% αυτών που μελετήθηκαν πέθαναν εντός δύο ωρών από την εμφάνιση της διαύγειας. Αυτό θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα να αρχίσουν να προετοιμάζονται συναισθηματικά για τον επικείμενο θάνατό τους.
Το Συμπέρασμα για την Ξαφνική Ενέργεια στο Τέλος της Ζωής
Το να βλέπεις ένα άτομο που αγαπάς να γίνεται πιο αδύναμο κάθε μέρα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Επομένως, οποιοδήποτε σημάδι φαινομενικής ανάρρωσης συνήθως αντιμετωπίζεται με μια αίσθηση ανακούφισης. Όμως, τα σημάδια που φαίνονται θετικά είναι μερικές φορές ενδείξεις ότι το άτομο μπορεί να βρίσκεται στις τελευταίες του στιγμές. Ωστόσο, συχνά, αυτό είναι απλώς ένα σημάδι ότι σύντομα θα πεθάνουν και μια ευκαιρία να περάσουν μια τελευταία στιγμή με αυτό το άτομο.
Παντρεμένοι έναν χρόνο, ο άντρας της κοιμόταν κάθε βράδυ στο δωμάτιο της μητέρας του. Ένα βράδυ, εκείνη κοίταξε κρυφά μέσα… και ανακάλυψε μια σοκαριστική αλήθεια.
Για τρία χρόνια γάμου, κάθε βράδυ ο Νίκος, ο άντρας της, έμπαινε αθόρυβα στο δωμάτιο της μητέρας του.
Στην αρχή, η Μαρία πίστευε πως ήταν κάτι αθώο — ότι απλώς ήθελε να φροντίζει τη χήρα μητέρα του, την κυρία Ελένη, που είχε μείνει μόνη μετά τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της.
Όμως μετά από έναν χρόνο, η υπομονή της άρχισε να εξαντλείται.
Ένα θυελλώδες βράδυ, καθοδηγούμενη από μια σκοτεινή ανησυχία, αποφάσισε να τον ακολουθήσει.
πόρτα… και πάγωσε.
Η Μαρία και ο Νίκος είχαν παντρευτεί ένα ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα, μέσα σε χαρές και γέλια.
Ως μοναχοπαίδι, ο Νίκος ήταν πάντα πολύ δεμένος με τη μητέρα του.
Η Μαρία, γλυκιά και ευγενική, είχε κερδίσει εύκολα τη συμπάθεια της κυρίας Ελένης.
Όμως μόλις ένα μήνα μετά τον γάμο, η Μαρία άρχισε να παρατηρεί κάτι παράξενο — κάθε βράδυ, μετά τις συζητήσεις ή τις αγκαλιές στο κρεβάτι, ο Νίκος έλεγε ότι η μητέρα του δεν μπορούσε να κοιμηθεί και πήγαινε ήσυχα στο δωμάτιο της μητέρας του.
Στην αρχή δεν έδωσε σημασία.
Η κυρία Ελένη υπέφερε από αϋπνία από τότε που πέθανε ο άντρας της και έβρισκε παρηγοριά με κάποιον δίπλα της.
Όμως γιατί ο Νίκος δεν την άφηνε να μείνει εκείνη μαζί της;
Γιατί δεν ζητούσε ιατρική βοήθεια;
Οι μήνες έγιναν χρόνος.
Η Μαρία άρχισε να νιώθει βασανιστικά μόνη στο ίδιο της το σπίτι.
Όταν του μίλησε, εκείνος της χαμογέλασε ήρεμα.
«Σε παρακαλώ, αγάπη μου… Η μαμά είναι μόνη τόσα χρόνια. Μόνο όταν είμαι δίπλα της μπορεί να ηρεμήσει. Για λίγο ακόμα, ναι;»
Αλλά αυτό το «λίγο ακόμα» έγινε χρόνια.
Δεν είχαν παιδιά.
ό ψιθύρους πίσω από την κλειδωμένη πόρτα της κυρίας Ελένης — φωνές, μερικές φορές λυγμούς.
Όταν ρωτούσε, ο Νίκος απαντούσε απλώς:
«Η μαμά τρομάζει εύκολα, γι’ αυτό κλειδώνει την πόρτα για να νιώθει ασφάλεια.»
Η αμφιβολία τη βασάνιζε όλο και περισσότερο.
Μέχρι εκείνο το βροχερό βράδυ.
Ο Νίκος είπε τη γνώριμη φράση — «Θα πάω λίγο να δω τη μαμά» — και έφυγε.
Προτεινόμενο Άρθρο
Αυτό που είδε η Μαρία την άφησε άφωνη.
Ο Νίκος δεν κοιμόταν δίπλα στη μητέρα του — καθόταν δίπλα της, κρατώντας το τρεμάμενο χέρι της.
Η φωνή της κυρίας Ελένης έτρεμε καθώς ψιθύριζε:
«Μην μ’ αφήνεις, Γιάννη… Είσαι ίδιος με τον πατέρα σου. Μη φύγεις…»
Η Μαρία ένιωσε την ανάσα της να κόβεται.
Το επόμενο πρωί, με τρεμάμενη φωνή, τον ρώτησε:
«Σε είδα χθες το βράδυ, Νίκο. Σε παρακαλώ, πες μου την αλήθεια.»
Ο Νίκος σιώπησε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα:
«Το τραύμα της μαμάς είναι βαθύ. Ο πατέρας μου δεν πέθανε από ατύχημα, όπως νομίζουν όλοι… Αυτοκτόνησε.»
Η Μαρία πάγωσε.
«Ήταν διευθυντής σε μεγάλη εταιρεία και πιάστηκε σε σκάνδαλο διαφθοράς. Η μαμά τον βρήκε…
Από τότε έχει μείνει παγιδευμένη σε εκείνο το βράδυ, το ξαναζεί ξανά και ξανά.
Μερικές φορές νομίζει ότι είμαι εκείνος. Οι γιατροί είπαν πως η παρουσία μου την ηρεμεί. Δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω, Μαρία.»
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.
Από εκείνη τη μέρα, η Μαρία άρχισε να περνά τα πρωινά της με την κυρία Ελένη — να της φτιάχνει τσάι, να συζητούν για λουλούδια και γείτονες, να τη βοηθά να ξαναβρεί την επαφή με το παρόν.
Ένα απόγευμα, η κυρία Ελένη τη ρώτησε ξαφνικά:
«Είσαι η γυναίκα του Νίκου;»
Η Μαρία έγνεψε καταφατικά.
«Συγχώρησέ με, κορίτσι μου… Σου προκάλεσα πόνο.»
Η Μαρία έκλαψε και την αγκάλιασε. Για πρώτη φορά ένιωσε αληθινή σύνδεση.
Εκείνο το βράδυ, ήταν η Μαρία που αποφάσισε να κοιμηθεί δίπλα στην κυρία Ελένη.
Όταν η ηλικιωμένη ξύπνησε τρομαγμένη, η Μαρία την πήρε αγκαλιά και της ψιθύρισε:
«Είμαι εγώ, μαμά. Η Μαρία. Είσαι ασφαλής. Κανείς δεν θα σε αφήσει ξανά μόνη.»
Η κυρία Ελένη τρεμόπαιξε τα μάτια της… κι ύστερα χαλάρωσε.
Ένα χρόνο μετά, η κατάστασή της είχε βελτιωθεί. Χαμογελούσε πιο συχνά, θυμόταν ονόματα, οι κρίσεις άγχους είχαν μειωθεί.
Όταν η Μαρία γέννησε ένα κοριτσάκι, το ονόμασαν Ελπίδα — «γιατί», είπε η Μαρία, «μετά από τόσα χρόνια φόβου, ήρθε επιτέλους η γαλήνη».
Σε ένα γράμμα προς τον Νίκο, έγραψε:
«Κάποτε μισούσα εκείνο το δωμάτιο που χανόσουν κάθε βράδυ.
Τώρα ξέρω πως ήταν ένας τόπος αγάπης — όπου ο πόνος μετατράπηκε σε σιωπηλή αφοσίωση.
Σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι η ίαση ανθίζει εκεί που δεν το περιμένουμε.»
Αυτή δεν είναι απλώς μια ιστορία υπομονής ή θυσίας.
Είναι μια υπενθύμιση πως η αγάπη συχνά κρύβεται μέσα στη σιωπή — και ότι μερικές φορές, αυτό που χρειάζεται περισσότερο σωτηρία… είναι η ίδια μας η καρδιά.
Το δίδαγμα είναι πως πριν κρίνουμε, πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια, γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν.
Η καλοσύνη και η κατανόηση μπορούν να γιατρέψουν πληγές που ούτε η λογική ούτε ο θυμός μπορούν να αγγίξουν.
