Ο Δημήτρης Ιβάνωφ, ως χορογράφος, είχε μεγάλη παρουσία σε θέατρο, μουσικές σκηνές, τηλεόραση και κινηματογράφο
Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός χορογράφος Δημήτρης Ιβάνωφ, όπως γνωστοποίησε σχετικά η Δραματική Σχολή Τράγκα με ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Δημήτρης Ιβάνωφ γεννήθηκε στον Πειραιά, και από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον χορό, ακολουθώντας κλασικές σπουδές στο παιδικό μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που ήταν υπό τη διεύθυνση της χορογράφου Λουκίας.
Αρχικά, συνδέθηκε με την Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ, αποκτώντας την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος χορευτού, συνεχίζει τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο. Από εκεί, αποκτά με άριστα το δίπλωμα καθηγητή μπαλέτου το οποίο υπογράφουν οι επίτιμοι καθηγητές του Ωδείου, Αντίοχος Ευαγγελάτος, Μάριος Βάλβογλης και η Λουκία.
Από το Ελληνικό Ωδείο αποφοιτά με άριστα το 1972, ενώ για ένα χρόνο ακόμα φοιτά και στη Σχολή Ζουρούδη, παίρνοντας το σχετικό δίπλωμα το 1973. Η κατάρτισή του στον χορό, περιελάμβανε μεταξύ άλλων μαθήματα στη σχολή του Ρώσου χορογράφου Μπόρις Κνίαζεφ (Boris Kniazeff), ενώ διδάχθηκε και από τον Βούλγαρο χορογράφο Στρούτσωφ (Strutzoff).
Σε ό,τι αφορά την πορεία του στο θέατρο, δείγμα της μεγάλης δουλειάς του υπήρξαν οι παραστάσεις «Οι Απάχηδες των Αθηνών (2018)», «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα (2020)», «Άννα και Μαρία Καλουτά – Μια ιστορία μέσα στην ιστορία (2020)».
Δημήτρης Ιβάνωφ: Η ανάρτηση της Δραματικής Σχολής Τράγκα
«Σήμερα αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο άνθρωπο της Τέχνης και έναν από τους σημαντικότερους δασκάλους που πέρασαν ποτέ από τη Δραματική Σχολή μας.
Ο Δημήτρης Ιβάνωφ δεν υπήρξε απλώς καθηγητής. Υπήρξε ένας πυλώνας της Σχολής, ένα στήριγμα για γενιές σπουδαστών και ένας ακούραστος εργάτης του ελληνικού χορού και του μουσικού Θεάτρου.
Με μια διαδρομή που ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή και εκτείνεται σε θέατρα, βαριετέ, μουσικές σκηνές, τηλεόραση, κινηματογράφο και μεγάλα παιδικά μιούζικαλ, ο Δημήτρης Ιβάνωφ σημάδεψε όσο λίγοι την ιστορία του ελληνικού χορού. Χορογράφησε αμέτρητες επιθεωρήσεις, συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς, ταξίδεψε το έργο του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και υπήρξε ζωντανό κομμάτι της άγραφης ιστορίας του Λαϊκού Μουσικού Θεάτρου.
Για την ΕΡΤ δημιούργησε το εμβληματικό «Τα φώτα της ράμπας δε σβήνουν ποτέ», μια δουλειά που θεωρείται σήμερα πολύτιμο θεατρολογικό τεκμήριο.
Για εμάς όμως, πέρα από το τεράστιο καλλιτεχνικό του αποτύπωμα, ο Δημήτρης Ιβάνωφ υπήρξε κάτι ακόμη πιο σπάνιο. Ένας άνθρωπος με γενναιόδωρη καρδιά. Με σεμνότητα, χιούμορ, μνήμη και αγάπη για την Τέχνη, αγκάλιαζε τους νέους ηθοποιούς, μοιραζόταν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία του και μας δίδασκε ότι ο χορός, όπως και το θέατρο, είναι πάνω απ’ όλα ψυχή.
Η Σχολή μας οφείλει σε εκείνον ένα μεγάλο μέρος της δικής της ιστορίας.
Διέθεσε το πολύτιμο βεστιάριό του, δεκάδες παραδοσιακά κουστούμια και κοστούμια θρύλων του μουσικού θεάτρου, καθώς και ολόκληρο το προσωπικό του αρχείο, για να δημιουργηθεί το Θεατρικό Μουσείο της Σχολής μας. Μας εμπιστεύτηκε χρόνια ζωής, μνήμες, παραστάσεις, υλικό ανεκτίμητης αξίας. Χάρη σε αυτόν διασώθηκε ένα κομμάτι του ελληνικού θεάτρου που αλλιώς θα είχε χαθεί.
Οι συνεργάτες του τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο που σεβόταν την εποχή, αγαπούσε βαθιά τους καλλιτέχνες και τίμησε τη γενιά του, αλλά και όλους όσοι προηγήθηκαν. Ένας άνθρωπος που κέρδισε την εμπιστοσύνη των «ιερών τεράτων» του παλιού θεάτρου, που άκουσε τις ιστορίες τους και τις πέρασε στις επόμενες γενιές.
Σήμερα, αποχαιρετούμε έναν Δάσκαλο που τίμησε τη σκηνή, την παράδοση, το μουσικό θέατρο και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο.
Η παρουσία του, η αγάπη του για τη σχολή και το έργο του θα μείνουν για πάντα ζωντανά.
Εμείς θα συνεχίσουμε να περπατάμε στο μονοπάτι που άφησε.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Δημήτρη Ιβάνωφ.
Σας ευχαριστούμε για όλα!»
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου.
Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής
Δύσκολες ώρες για τον περιφερειάρχη Αττικής Νίκο Χαρδαλιά καθώς έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του.
Ο Γιώργος Χαρδαλιάς είχε καταγωγή από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας ενώ μεγάλη ήταν η αγάπη του και για τον Βύρωνα , στην κοινωνική ζωή του οποίου ήταν ιδιαίτερα δραστήριος μέχρι το τέλος.
Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον δρόμο του εμπορίου, καταφέρνοντας να διακριθεί ως επιχειρηματίας, με σεμνότητα και συνέπεια, ενώ όσοι τον γνώριζαν μιλούν για έναν άνθρωπο ευθύ, που στήριζε πάντα τους γύρω του και κέρδιζε τον σεβασμό με την ακεραιότητα και την ευγένειά του.
Προτεινόμενο Άρθρο
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
Στην ανάρτηση με την οποία γνωστοποίησε την απώλεια, ο Νίκος Χαρδαλιάς γράφει για τον πατέρα του «να ξέρεις ότι αφήνεις πίσω σου ένα φως που στο ορκίζομαι δεν θα σβήσει ποτέ».
«Πατέρα μου, ήσουν το πρώτο μου λιμάνι, η σταθερή μου πυξίδα, ο άνθρωπος που χρόνια τωρα έκανε τον κόσμο μου πιο απλό, πιο δυνατό, πιο αληθινό, που με έμαθε να είμαι υπεύθυνος και χρήσιμος για όλα και όλους, να αγαπώ τους ανθρωπους. Τώρα θα λείπεις, η καρδιά μου θα βαραίνει, μα το μοναδικό σου αποτύπωμά θέλω να ξέρεις ότι θα λάμπει πάντα μέσα της σαν εκείνο το άστρο που δεν έμαθε ποτέ να αποδέχεται ή να γνωρίζει τη νύχτα και το σκοτάδι. Αρχοντάκο μου, σε αποχαιρετώ με δάκρυα μα και με μια αγάπη που ξεχειλίζει, μια αγάπη που δεν χωρά σε λέξεις. Να ταξιδέψεις ήρεμα εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος. Κι εγώ… θα σε βρίσκω πάντα» συνεχίζει ο κ. Χαρδαλιάς.
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου. Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής.
Δεν πιστεύαμε ότι θα τα κατάφερνε να περάσει τη νύχτα: Συνέχιζε να ρωτάει για τον «Μάρκο…»
Ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους και στους σκύλους κρατά αιώνες. Δεν στηρίζεται σε λόγια ή όρκους, αλλά στη διαρκή παρουσία και στην αφοσίωση.
Κάποιες φορές, η αφοσίωση ενός σκύλου είναι τόσο βαθιά που βοηθά τους ανθρώπους να περάσουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους.
Ο Γιώργος ήταν τόσο άρρωστος που οι γιατροί φοβήθηκαν πως δεν θα άντεχε μέχρι το πρωί.
Η αναπνοή του ήταν ρηχή και ο υψηλός πυρετός τον έκανε να χάνει και να ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του. Κι όμως, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ψιθύριζε ξανά και ξανά ένα όνομα: «Μάρκος… Μάρκος…»
Για λίγο, όλοι νόμιζαν πως φώναζε τον γιο του ή κάποιον παλιό φίλο. Αλλά όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν ο Μάρκος, απάντησε αχνά: «Το αγόρι μου… το καλό μου αγόρι.»
Οι νοσοκόμες κάλεσαν την κόρη του, η οποία μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά της. «Ο Μάρκος είναι ο Γκόλντεν Ριτρίβερ του», είπε, προσθέτοντας: «Είναι δεκατριών. Τον αφήσαμε στον θείο μου όσο ο μπαμπάς είναι στο νοσοκομείο.»
Τελικά, η νοσοκόμα κανόνισε τα πάντα και ο Μάρκος ήρθε. Λίγες ώρες αργότερα, ο σκύλος μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, ήρεμος και πιστός όπως πάντα, με την ουρά του να κουνιέται απαλά σαν να χαιρετάει. Χωρίς δισταγμό, πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι του Γιώργου και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος του.
Ο Γιώργος άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε. «Μάρκο… τη βρήκες;» είπε.
Η κόρη του τον κοίταξε μπερδεμένη. «Ποια;»
Κι εκεί ο Γιώργος εξήγησε πως πριν από χρόνια, εκείνος και ο Μάρκος είχαν ψάξει μέσα στο χιόνι για μια έφηβη που είχε εξαφανιστεί, τη Λίνα. Όλοι οι άλλοι είχαν σταματήσει να ψάχνουν — αλλά όχι αυτοί. Μια μέρα, ο Μάρκος άρχισε να γαβγίζει κοντά σε μια χαντάκι και αρνιόταν να φύγει. Όταν ο Γιώργος πήγε να δει τι συνέβαινε, βρήκαν τη Λίνα εκεί, ζωντανή αλλά εξαντλημένη από την πείνα. Αυτή η μνήμη έμεινε χαραγμένη μέσα του όλα αυτά τα χρόνια.
Η ιστορία ακούστηκε τόσο ιδιαίτερη που γρήγορα μοιράστηκε με φίλους και συγγενείς, και κάπως έφτασε και στη Λίνα, η οποία πλέον ήταν ενήλικη και μητέρα. Έστειλε μήνυμα στην κόρη του Γιώργου γράφοντας: «Με λένε Λίνα. Νομίζω πως αυτή ήμουν εγώ.»
Λίγες μέρες αργότερα, η Λίνα πήγε να δει τον Γιώργο. Τον αγκάλιασε σφιχτά και του ψιθύρισε: «Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα.»
Ο Γιώργος χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι. «Όχι, δεν ήμουν εγώ. Ο Μάρκος ήταν.»
Όταν ο Γιώργος πέθανε λίγο αργότερα, η Λίνα παρευρέθηκε στην κηδεία του και είπε μέσα από τα δάκρυά της: «Ο Μάρκος με βρήκε δύο φορές. Πρώτα όταν ήμουν χαμένη στο χιόνι, και έπειτα όταν με έφερε πίσω για να πω αντίο.»
Όχι πολύ καιρό μετά, ο Μάρκος πέθανε κι εκείνος. Η οικογένεια τον έθαψε δίπλα στον Γιώργο, και πάνω στον τάφο του έβαλαν μια πέτρα που έγραφε: «Μάρκος – Φύλακας Άγγελος. Για πάντα καλό αγόρι.»
Αυτή η ιστορία μας θυμίζει πως μερικές φορές αρκεί μια και μόνο πιστή καρδιά για να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Και αν είστε τυχεροί, ίσως υπάρξει κι ένας «Μάρκος» στη δική σας.
Τα σκυλιά έχουν μια μοναδική δύναμη: θυμούνται, αγαπούν και δεν εγκαταλείπουν ποτέ αυτούς που στάθηκαν δίπλα τους. Για τους ηλικιωμένους, αυτή η αφοσίωση συχνά σημαίνει τα πάντα. Είναι συντροφιά στις σιωπές, παρηγοριά στις δύσκολες μέρες και μια ζεστή παρουσία που δεν κρίνει και δεν φεύγει. Ένας σκύλος μπορεί να γίνει η τελευταία, πιο σταθερή αγάπη της ζωής τους — η αγάπη που μένει, ακόμη κι όταν όλα τα άλλα αλλάζουν και θα είναι εκεί δίπλα τους μέχρι το τέλος.
