Ο διευθυντής του 2ου ειδικού Δημοτικού Σχολείου Πειραιά και ένας ακόμα εκπαιδευτικός έχουν προσαχθεί
Μία τραγωδία σημειώθηκε σε ειδικό σχολείο στον Πειραιά, όπου μία 13χρονη μαθήτρια έχασε τη ζωή της από πνιγμό λόγω τροφής. Το περιστατικό συνέβη την ώρα του φαγητού, όταν η ανήλικη παρουσίασε ξαφνικά δυσκολία στην κατάποση. Το προσωπικό προσπάθησε άμεσα να την βοηθήσει, ενώ στο σημείο έφτασαν και υγειονομικοί για ανάνηψη.
Το κορίτσι μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών άφησε την τελευταία του πνοή
Η 13χρονη διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, όμως παρά τις προσπάθειες των γιατρών, κατέληξε λίγο αργότερα. Το γεγονός ότι το νοσοκομείο δεν εφημέρευε έχει προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με την ετοιμότητα του συστήματος υγείας.
Η Αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές του διευθυντή και ενός εκπαιδευτικού, καθώς εξετάζεται αν τηρήθηκαν τα απαραίτητα μέτρα επίβλεψης και ασφάλειας, ειδικά σε ένα σχολείο με παιδιά που έχουν αυξημένες ανάγκες.
Έγινε ΚΑΡΠΑ από το ειδικό προσωπικό και τον νοσηλευτή του σχολείου αλλά και από τους επαγγελματίες του Κέντρου Υγείας Κερατσινίου και ιδιωτικού διαγνωστικού κέντρου που είναι κοντά στο ειδικό σχολείο.
Το περιστατικό έχει προκαλέσει βαθιά θλίψη στη σχολική κοινότητα και έντονο προβληματισμό για τα πρωτόκολλα φροντίδας και αντιμετώπισης εκτάκτων περιστατικών στα ειδικά σχολεία. Πρόκειται για μια τραγική υπενθύμιση της ανάγκης για σωστή επίβλεψη, άμεση αντίδραση και καλύτερη οργάνωση σε κρίσιμες στιγμές.
Δείτε το βίντεο:
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου.
Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής
Δύσκολες ώρες για τον περιφερειάρχη Αττικής Νίκο Χαρδαλιά καθώς έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του.
Ο Γιώργος Χαρδαλιάς είχε καταγωγή από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας ενώ μεγάλη ήταν η αγάπη του και για τον Βύρωνα , στην κοινωνική ζωή του οποίου ήταν ιδιαίτερα δραστήριος μέχρι το τέλος.
Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον δρόμο του εμπορίου, καταφέρνοντας να διακριθεί ως επιχειρηματίας, με σεμνότητα και συνέπεια, ενώ όσοι τον γνώριζαν μιλούν για έναν άνθρωπο ευθύ, που στήριζε πάντα τους γύρω του και κέρδιζε τον σεβασμό με την ακεραιότητα και την ευγένειά του.
Στην ανάρτηση με την οποία γνωστοποίησε την απώλεια, ο Νίκος Χαρδαλιάς γράφει για τον πατέρα του «να ξέρεις ότι αφήνεις πίσω σου ένα φως που στο ορκίζομαι δεν θα σβήσει ποτέ».
«Πατέρα μου, ήσουν το πρώτο μου λιμάνι, η σταθερή μου πυξίδα, ο άνθρωπος που χρόνια τωρα έκανε τον κόσμο μου πιο απλό, πιο δυνατό, πιο αληθινό, που με έμαθε να είμαι υπεύθυνος και χρήσιμος για όλα και όλους, να αγαπώ τους ανθρωπους. Τώρα θα λείπεις, η καρδιά μου θα βαραίνει, μα το μοναδικό σου αποτύπωμά θέλω να ξέρεις ότι θα λάμπει πάντα μέσα της σαν εκείνο το άστρο που δεν έμαθε ποτέ να αποδέχεται ή να γνωρίζει τη νύχτα και το σκοτάδι. Αρχοντάκο μου, σε αποχαιρετώ με δάκρυα μα και με μια αγάπη που ξεχειλίζει, μια αγάπη που δεν χωρά σε λέξεις. Να ταξιδέψεις ήρεμα εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος. Κι εγώ… θα σε βρίσκω πάντα» συνεχίζει ο κ. Χαρδαλιάς.
«Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου. Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου. Μέχρι να ξαναβρεθούμε» καταλήγει στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο περιφερειάρχης Αττικής.
Δεν πιστεύαμε ότι θα τα κατάφερνε να περάσει τη νύχτα: Συνέχιζε να ρωτάει για τον «Μάρκο…»
Ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους και στους σκύλους κρατά αιώνες. Δεν στηρίζεται σε λόγια ή όρκους, αλλά στη διαρκή παρουσία και στην αφοσίωση.
Κάποιες φορές, η αφοσίωση ενός σκύλου είναι τόσο βαθιά που βοηθά τους ανθρώπους να περάσουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους.
Προτεινόμενο Άρθρο
ΕΚΤΑΚΤΟ – Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Χαρδαλιά
Ο Γιώργος ήταν τόσο άρρωστος που οι γιατροί φοβήθηκαν πως δεν θα άντεχε μέχρι το πρωί.
Η αναπνοή του ήταν ρηχή και ο υψηλός πυρετός τον έκανε να χάνει και να ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του. Κι όμως, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ψιθύριζε ξανά και ξανά ένα όνομα: «Μάρκος… Μάρκος…»
Για λίγο, όλοι νόμιζαν πως φώναζε τον γιο του ή κάποιον παλιό φίλο. Αλλά όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν ο Μάρκος, απάντησε αχνά: «Το αγόρι μου… το καλό μου αγόρι.»
Οι νοσοκόμες κάλεσαν την κόρη του, η οποία μετά βίας συγκρατούσε τα δάκρυά της. «Ο Μάρκος είναι ο Γκόλντεν Ριτρίβερ του», είπε, προσθέτοντας: «Είναι δεκατριών. Τον αφήσαμε στον θείο μου όσο ο μπαμπάς είναι στο νοσοκομείο.»
Τελικά, η νοσοκόμα κανόνισε τα πάντα και ο Μάρκος ήρθε. Λίγες ώρες αργότερα, ο σκύλος μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, ήρεμος και πιστός όπως πάντα, με την ουρά του να κουνιέται απαλά σαν να χαιρετάει. Χωρίς δισταγμό, πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι του Γιώργου και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος του.
Ο Γιώργος άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε. «Μάρκο… τη βρήκες;» είπε.
Η κόρη του τον κοίταξε μπερδεμένη. «Ποια;»
Κι εκεί ο Γιώργος εξήγησε πως πριν από χρόνια, εκείνος και ο Μάρκος είχαν ψάξει μέσα στο χιόνι για μια έφηβη που είχε εξαφανιστεί, τη Λίνα. Όλοι οι άλλοι είχαν σταματήσει να ψάχνουν — αλλά όχι αυτοί. Μια μέρα, ο Μάρκος άρχισε να γαβγίζει κοντά σε μια χαντάκι και αρνιόταν να φύγει. Όταν ο Γιώργος πήγε να δει τι συνέβαινε, βρήκαν τη Λίνα εκεί, ζωντανή αλλά εξαντλημένη από την πείνα. Αυτή η μνήμη έμεινε χαραγμένη μέσα του όλα αυτά τα χρόνια.
Η ιστορία ακούστηκε τόσο ιδιαίτερη που γρήγορα μοιράστηκε με φίλους και συγγενείς, και κάπως έφτασε και στη Λίνα, η οποία πλέον ήταν ενήλικη και μητέρα. Έστειλε μήνυμα στην κόρη του Γιώργου γράφοντας: «Με λένε Λίνα. Νομίζω πως αυτή ήμουν εγώ.»
Λίγες μέρες αργότερα, η Λίνα πήγε να δει τον Γιώργο. Τον αγκάλιασε σφιχτά και του ψιθύρισε: «Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα.»
Ο Γιώργος χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι. «Όχι, δεν ήμουν εγώ. Ο Μάρκος ήταν.»
Όταν ο Γιώργος πέθανε λίγο αργότερα, η Λίνα παρευρέθηκε στην κηδεία του και είπε μέσα από τα δάκρυά της: «Ο Μάρκος με βρήκε δύο φορές. Πρώτα όταν ήμουν χαμένη στο χιόνι, και έπειτα όταν με έφερε πίσω για να πω αντίο.»
Όχι πολύ καιρό μετά, ο Μάρκος πέθανε κι εκείνος. Η οικογένεια τον έθαψε δίπλα στον Γιώργο, και πάνω στον τάφο του έβαλαν μια πέτρα που έγραφε: «Μάρκος – Φύλακας Άγγελος. Για πάντα καλό αγόρι.»
Αυτή η ιστορία μας θυμίζει πως μερικές φορές αρκεί μια και μόνο πιστή καρδιά για να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Και αν είστε τυχεροί, ίσως υπάρξει κι ένας «Μάρκος» στη δική σας.
Τα σκυλιά έχουν μια μοναδική δύναμη: θυμούνται, αγαπούν και δεν εγκαταλείπουν ποτέ αυτούς που στάθηκαν δίπλα τους. Για τους ηλικιωμένους, αυτή η αφοσίωση συχνά σημαίνει τα πάντα. Είναι συντροφιά στις σιωπές, παρηγοριά στις δύσκολες μέρες και μια ζεστή παρουσία που δεν κρίνει και δεν φεύγει. Ένας σκύλος μπορεί να γίνει η τελευταία, πιο σταθερή αγάπη της ζωής τους — η αγάπη που μένει, ακόμη κι όταν όλα τα άλλα αλλάζουν και θα είναι εκεί δίπλα τους μέχρι το τέλος.
