Δυστυxώς μόλις επιβεβαιώθnκε η είδηση – Πέθαvε αγαπημένος Έλληνας μουσικός στα 73
Πέθανε σε ηλικία 73 ετών ο μουσικοκριτικός Αργύρης Ζήλος, μια εξέχουσα μορφή στον χώρο της ελληνικής μουσικής κριτικής με παρουσία που ξεπέρασε τα 45 χρόνια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Το 1973 εντάχθηκε στο περιοδικό «Ήχος», όπου και ξεκίνησε την καριέρα του. Από τότε και για 45 χρόνια, υπηρέτησε με συνέπεια και αυστηρότητα τον χώρο της μουσικής κριτικής, συνεργαζόμενος παράλληλα με το περιοδικό «Αθηνόραμα».
Ο Ζήλος διακρίθηκε για την ειλικρίνεια και το βάθος της κριτικής του, αναδεικνύοντας νέα μουσικά φαινόμενα. Η συνεισφορά του στον χώρο υπήρξε καθοριστική, καθώς μέσω των γραπτών και των ραδιοφωνικών του εκπομπών διαμόρφωσε την άποψη και τις επιλογές πολλών ακροατών και επαγγελματιών του χώρου.
Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί σε μεγάλο βαθμό από τα ενεργά δημοσιογραφικά καθήκοντα, παρότι διατήρησε την αγάπη και τη γνώση του για τη μουσική.
Πέθανε ο Πιτ Ηλιάδης, «βασιλιάς των στριπτιζάδικων» του Λας Βέγκας – Από την Καστοριά, ταξιτζής στις ΗΠΑ
Πιτ Ηλιάδης: Πέθανε ο «βασιλιάς των strip clubs» του Λας Βέγκας – Από την Καστοριά, ταξιτζής στις ΗΠΑ έως την αυτοκρατορία της νύχτας
Ο ομογενής επιχειρηματίας, που έχτισε μια αυτοκρατορία, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 92 ετών
Θλίψη προκάλεσε στην ελληνική ομογένεια και στην επιχειρηματική κοινότητα του Λας Βέγκας ο θάνατος του Πίτερ («Πιτ») Ηλιάδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα τέλη Οκτωβρίου 2025 σε ηλικία 92 ετών.
Ο επιχειρηματίας είχε αναδειχθεί σε μία από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες της νυχτερινής διασκέδασης της Νεβάδα, χτίζοντας από το μηδέν μια αυτοκρατορία στη βιομηχανία των strip clubs.
Από την Καστοριά στις Ηνωμένες Πολιτείες
Ο Αριστοτέλης Ηλιάδης γεννήθηκε το 1933 στην Αγία Κυριακή Καστοριάς. Σε ηλικία μόλις 18 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ μέσω του Έλις Άιλαντ, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Αρχικά εγκαταστάθηκε στη Μινεσότα και αργότερα στο Σικάγο, πριν βρεθεί μόνιμα στο Λας Βέγκας το 1955.
Τα πρώτα του χρόνια υπήρξαν ιδιαίτερα απαιτητικά: εργάστηκε ως μάγειρας και στη συνέχεια ως οδηγός ταξί επί 17 χρόνια, αποταμιεύοντας συστηματικά. Η επιμονή του απέδωσε, αφού κατάφερε να αγοράσει την εταιρεία στην οποία εργαζόταν και να εξελιχθεί σε μεγαλομέτοχο της Yellow-Checker-Star, του μεγαλύτερου δικτύου ταξί της κομητείας Κλαρκ.
Παράλληλα, επένδυσε σε μικρότερες επιχειρήσεις, όπως ένα πρατήριο καυσίμων και μπαρ στο Λας Βέγκας, δείχνοντας από νωρίς την επιχειρηματική του διορατικότητα.
Η είσοδος στη νυχτερινή ζωή του Λας Βέγκας
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια περίοδο άνθησης για το Λας Βέγκας μετά το άνοιγμα του Mirage το 1989, ο Ηλιάδης αποφάσισε να στραφεί στον χώρο της νυχτερινής διασκέδασης. Το ίδιο έτος άνοιξε το Olympic Gardens, ένα strip club 25.000 τ.μ., που γρήγορα εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς στη λεωφόρο του Λας Βέγκας.
Η επιχειρηματική του επιτυχία κορυφώθηκε το 2002 με την ίδρυση του Sapphire Gentlemen’s Club στην Industrial Road. Με έκταση περίπου 71.000 τ.μ., χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο strip club στον κόσμο και έγινε το «κόσμημα» της επιχειρηματικής του δραστηριότητας.
Το μοντέλο λειτουργίας και η φιλοσοφία του
Το Sapphire, γνωστό για τη χλιδή και το μέγεθός του, διέθετε εντυπωσιακά στοιχεία, όπως κεντρική είσοδο κόστους 750.000 δολαρίων σε art-deco στυλ και μια γυάλινη σκηνή που εκτεινόταν μέχρι τον δεύτερο όροφο. Η φωτεινή επιγραφή του, με οπτικές ίνες και παιχνιδίσματα φωτός, αποτελούσε χαρακτηριστικό σημείο της περιοχής.
Ο Ηλιάδης τόνιζε συχνά ότι οι επιχειρήσεις του λειτουργούσαν με αυστηρούς κανόνες και πλήρη νομιμότητα. Ήδη από το 2003, το Sapphire απασχολούσε 147 εργαζομένους και συνεργαζόταν με περίπου 2.300 χορεύτριες, οι οποίες εργάζονταν ως ανεξάρτητες επαγγελματίες και ακολουθούσαν συγκεκριμένο πρωτόκολλο εισόδου και ελέγχου εγγράφων.
Η κόρη του, Ντολόρες, είχε περιγράψει το όραμά του πατέρα της ως την προσπάθεια δημιουργίας ενός χώρου «αναβαθμισμένης ψευδαίσθησης», δηλαδή μιας εμπειρίας πολυτελούς διασκέδασης που ξεπερνούσε το συνηθισμένο.
Είμαι σχεδόν 60 χρονών, παντρεμένη με έναν άντρα 30 χρόνια μικρότερο μου. Για 6 χρόνια, με αποκαλούσε «Μικρή του σύζυγο» και
Η «μικρή» σύζυγος
Με λένε Λίλιαν και είμαι 59 ετών.
Πριν από 6 χρόνια, παντρεύτηκα ξανά — έναν άντρα που λεγόταν Θάνο, ο οποίος τότε ήταν μόλις 20 οκτώ. 31 χρόνια μικρότερος από μένα.
Γνωριστήκαμε σε ένα χαλαρό μάθημα γιόγκα. Είχα μόλις βγει στη σύνταξη από τη διδασκαλία και πάλευα με πόνους στη μέση και τη σιωπή που αφήνει πίσω της η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Ο Θάνος ήταν ένας από τους δασκάλους της γόγκα — ευγενικός, υπομονετικός, με εκείνη την ήρεμη αυτοπεποίθηση που κάνει ολόκληρη την αίθουσα να αναπνέει πιο εύκολα.
Όταν χαμογελούσε, ο κόσμος έμοιαζε να σταματάει.
Από την αρχή, οι άνθρωποι με προειδοποιούσαν:
«Σε θέλει για τα λεφτά σου, Λίλιαν. Είσαι μόνη. Πρόσεχε.»
Ναι, είχα κληρονομήσει μια άνετη ζωή από τον αείμνηστο πλούσιο σύζυγό μου — ένα πενταώροφο σπίτι στο κέντρο, δύο λογαριασμούς ταμιευτηρίου και μια παραθαλάσσια βίλα.
Αλλά ο Θάνος ποτέ δεν μου ζήτησε χρήματα. Μαγείρευε, καθάριζε, μου έκανε μασάζ και με αποκαλούσε «μικρή μου γυναίκα» ή «μωρό μου» με εκείνη τη γλυκιά, ήπια φωνή του.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, μου έφερνε ένα ποτήρι ζεστό νερό με μέλι και χαμομήλι.
«Πιες το όλο, αγάπη μου», ψιθύριζε. «Σε βοηθά να κοιμηθείς. Δεν μπορώ να ησυχάσω αν δεν κοιμηθείς κι εσύ.»
Κι έτσι, έπινα.
Για έξι χρόνια πίστευα ότι είχα βρει την ειρήνη — μια ήρεμη, σταθερή αγάπη που δεν ζητούσε τίποτα ως αντάλλαγμα.
Η νύχτα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ
Ένα βράδυ, ο Θάνος είπε ότι θα έμενε ξύπνιος για να φτιάξει ένα «επιδόρπιο με βότανα για τους φίλους του από τη γιόγκα.
«Κοιμήσου πρώτα, μωρό μου», είπε, φιλί στο μέτωπο.
Έγνεψα, έσβησα το φως και προσποιήθηκα ότι αποκοιμήθηκα.
Αλλά κάτι μέσα μου —μια ήσυχη, επίμονη φωνή— δεν ησύχαζε.
Σηκώθηκα αθόρυβα και προχώρησα στο διάδρομο. Από την πόρτα, τον είδα στην κουζίνα.
Στεκόταν στον πάγκο, σιγοτραγουδώντας. Τον είδα να ρίχνει ζεστό νερό στο συνηθισμένο μου ποτήρι, να ανοίγει ένα συρτάρι και να παίρνει ένα μικρό καφέ μπουκαλάκι.
Το έγειρε — μία, δύο, τρεις σταγόνες ενός διαφανούς υγρού — μέσα στο ποτήρι.
Έπειτα πρόσθεσε μέλι, χαμομήλι και ανακάτεψε.
Όλο μου το σώμα πάγωσε.
Όταν τελείωσε, πήρε το ποτήρι και ανέβηκε πάνω — ήρθε σε μένα.
Ξάπλωσα ξανά και προσποιήθηκα ότι ήμουν μισοκοιμισμένη.
Προτεινόμενο Άρθρο
Είμαι σχεδόν 60 χρονών, παντρεμένη με έναν άντρα 30 χρόνια μικρότερο μου. Για 6 χρόνια, με αποκαλούσε «Μικρή του σύζυγο» και
Χαμογέλασε καθώς μου το έδωσε.
«Ορίστε, μικρή μου γυναίκα.»
Χασμουρήθηκα και είπα ήρεμη, «Θα το πιώ μετά.»
Εκείνο το βράδυ, όταν αποκοιμήθηκε, άδειασα το νερό σε ένα θερμός, το σφράγισα και το έκρυψα στη ντουλάπα μου.
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων
Το επόμενο πρωί πήγα κατευθείαν σε μια ιδιωτική κλινική και έδωσα το δείγμα σε έναν τεχνικό. Δύο μέρες μετά, ο γιατρός με κάλεσε. Ήταν σοβαρός.
«Κυρία Λίλιαν» είπε ήρεμα, «το υγρό που πίνετε περιέχει ένα ισχυρό κατασταλτικό. Αν λαμβάνεται τακτικά, προκαλεί απώλεια μνήμης και εξάρτηση. Όποιος σας το έδινε, δεν προσπαθούσε να σας βοηθήσει να κοιμηθείτε.»
Ο κόσμος γύρισε ανάποδα.
Έξι χρόνια ζεστασιάς, φροντίδας και ψιθυριστής αγάπης — κι όλον αυτόν τον καιρό, με τάιζε κάτι για να με κρατά ήσυχη.
Εκείνο το βράδυ, δεν ήπια το ρόφημα που μου έφερνε. Περίμενα.
Ο Θάνος ήρθε στο κρεβάτι και είδε το ποτήρι άθικτο.
«Γιατί δεν το ήπιες;» ρώτησε.
Χαμογέλασα αμυδρά.
«Δεν νυστάζω απόψε.»
Δίστασε, τα μάτια του στένεψαν ελαφρά.
«Θα νιώσεις καλύτερα αν το πιεις. Εμπιστεύσου με.»
Για πρώτη φορά, είδα κάτι ψυχρό πίσω από τη γλυκύτητά του.
Η αλήθεια αποκαλύπτεται
Το επόμενο πρωί, αφού έφυγε για δουλειά, έψαξα το συρτάρι της κουζίνας. Το μπουκαλάκι ήταν ακόμα εκεί — μισογεμάτο, χωρίς ετικέτα.
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς το έβαζα σε μια πλαστική σακούλα και τηλεφωνούσα στον δικηγόρο μου.
Μέσα σε μια εβδομάδα μετάφερα όλες τις αποταμιεύσεις μου αλλού και άλλαξα τις κλειδαριές.
Εκείνο το βράδυ, κάθισα απέναντί του και του είπα τι βρήκε ο γιατρός.
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν είπε τίποτα. Ύστερα αναστέναξε — όχι με ενοχή, ούτε με λύπη, αλλά σαν να είχα χαλάσει κάτι που προσπαθούσε προσεκτικά να διατηρήσει.
«Δεν καταλαβαίνεις, Λίλιαν,» είπε ήρεμα. «Ανησυχείς πολύ, σκέφτεσαι πολύ. Ήθελα μόνο να σε βοηθήσω να χαλαρώσεις… να μη γερνάς από το άγχος.»
Τα λόγια του με έκαναν να ανατριχιάσω.
«Με ναρκώνοντας;» ρώτησα. «Στερώντας μου την επιλογή;»
Μόνο σήκωσε τους ώμους, σαν να μην ήταν κάτι σπουδαίο.
Εκείνη ήταν η τελευταία νύχτα που κοιμήθηκε ποτέ στο σπίτι μου.
Μια νέα αρχή
Κατέθεσα αίτηση ακύρωσης γάμου. Ο δικηγόρος μου εξασφάλισε περιοριστικά μέτρα και οι αρχές πήραν το μπουκαλάκι ως αποδεικτικό στοιχείο. Το υγρό αποδείχθηκε δυνατό, μη συνταγογραφημένο κατασταλτικό.
Ο Θάνος εξαφανίστηκε σύντομα μετά, αφήνοντας πίσω του μόνο ερωτήσεις που δεν με ένοιαζε πια να απαντήσω.
Αλλά το πιο δύσκολο δεν ήταν η απουσία του — ήταν να ξαναχτίσω την εμπιστοσύνη μου.
Για μήνες ξυπνούσα μέσα στη νύχτα, τρομαγμένη από κάθε ήχο.
Σιγά σιγά όμως, η ηρεμία επέστρεψε.
Πούλησα το σπίτι στην πόλη και μετακόμισα μόνιμα στη βίλα της παραλίας — το μοναδικό μέρος που ακόμη ένιωθα δικό μου.
Κάθε πρωί περπατώ στην άμμο με ένα φλιτζάνι καφέ και υπενθυμίζω στον εαυτό μου:
«Η καλοσύνη χωρίς ειλικρίνεια δεν είναι αγάπη. Η φροντίδα χωρίς ελευθερία είναι έλεγχος.»
Έχουν περάσει τρία χρόνια. Είμαι 62.
Κάνω μαθήματα γιόγκα για γυναίκες άνω των 50 — όχι για γυμναστική, αλλά για δύναμη, γαλήνη και αυτοσεβασμό.
Μερικές φορές, οι μαθήτριές μου με ρωτούν αν πιστεύω ακόμα στην αγάπη.
Χαμογελώ και τους λέω:
«Φυσικά και πιστεύω. Αλλά τώρα ξέρω — η αγάπη δεν είναι αυτό που σου δίνουν. Είναι αυτό που δεν σου παίρνουν ποτέ.»
Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, φτιάχνω ακόμα ένα ποτήρι ζεστό νερό — μέλι, χαμομήλι και τίποτα άλλο.
Το υψώνω μπροστά στον καθρέφτη και ψιθυρίζω: «Στην γυναίκα που επιτέλους ξύπνησε.»
Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που σε κάνει να νιώθεις ήρεμη με ψεύτικα μέσα, αλλά εκείνη που σε σέβεται, σε αφήνει ελεύθερη και σε βοηθά να είσαι ο εαυτός σου. Όταν κάποιος προσπαθεί να σε «προστατεύσει» στερώντας σου την επιλογή, αυτό δεν είναι αγάπη — είναι έλεγχος. Η εμπιστοσύνη χτίζεται με ειλικρίνεια, όχι με μυστικά. Και καμιά φορά, το πιο γενναίο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να ξυπνήσει και να φύγει από εκεί όπου τον κοιμίζουν με ψέματα.
