Η ελάχιστη παρηγοριά για τους συγγενείς θυμάτων τραγωδιών είναι να μάθουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έφυγαν οι αγαπημένοι τους και να τους θρηνήσουν όπως τους αρμόζει.
Κηδεύοντάς τους όπως προβλέπουν οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Εριέττας Μόλχο στα Τέμπη δεν συνέβη τίποτα από τα δύο…
Πρόκειται για την φοιτήτρια που έχασε τη ζωή της στο τραγικό δυστύχημα το οποίο στοιχειώνει τις ζωές των δικών της, αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από εκείνη την μαύρη μέρα. Διάστημα το οποίο δεν ήταν αρκετό για να βγουν στην επιφάνεια τα όσα συνέβησαν αυτό το μοιραίο βράδυ, πάνω από το οποίο αιωρούνται ακόμη σκιές που ίσως δεν φύγουν ποτέ. Ακόμη χειρότερο, ίσως, όμως για την οικογένειά της και βάρος αβάσταχτο είναι το γεγονός ότι από την Εριέττα δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος… Το 57ο και τελευταίο θύμα αυτής της σκοτεινής υπόθεσης ζητά μέχρι σήμερα μια κάποια δικαίωση…
Βρισκόταν πιθανότατα στο κυλικείο
Μετά το αρχικό σοκ εκείνης της μαρτυρικής βραδιάς, με βάση τις μαρτυρίες, τα σωστικά συνεργεία επιδόθηκαν στο μακάβριο έργο της αναζήτησης σορών. Πολύ σύντομα αποδείχθηκε ότι οι επιζώντες στα βαγόνια που συγκρούστηκαν είχαν σωθεί και οι ελπίδες να προστεθούν και άλλο σε αυτή τη λίστα εξατμίστηκαν.
Από εκείνο το σημείο και μετά η προτεραιότητα των σωστικών συνεργείων άλλαξε. Πλέον στόχος τους ήταν να συγκεντρώσουν κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ώστε να ταυτοποιηθούν τα λείψανα και να δοθούν στις οικογένειες, ώστε αυτές να πουν με τρόπο αρμόζοντα το τελευταίο αντίο στους αγαπημένους τους.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συνεπιβατών της, η Εριέττα τη στιγμή της σύγκρουσης βρισκόταν στο κυλικείο. Από εκεί συλλέχθηκαν μια σειρά από στοιχεία τα οποία στη συνέχεια εστάλησαν στις αρμόδιες υπηρεσίες για τον απαραίτητο έλεγχο. Κι ενώ για τα υπόλοιπα 56 θύματα επήλθε μια κάθαρση, τρόπον τινά, δεν συνέβη το ίδιο και για το κορίτσι που σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη.
Δεν βρέθηκε πουθενά γενετικό και βιολογικό υλικό που να της αποδίδεται και δύο χρόνια μετά, έχοντας μεσολαβήσει και όσα τραγικά συνέβησαν στον τόπο της τραγωδίας, το κενό στις ψυχές των δικών της ανθρώπων παραμένει χαοτικό.
Η σύνδεση με την τραγική ιστορία της γιαγιάς της
Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε το λεύκωμα που φέρει τον τίτλο «Εριέττα 28.02.23» με σκοπό όλα τα έσοδα που θα προκύψουν να διατεθούν υπέρ του προγράμματος υποτροφιών του Κολλεγίου Ανατόλια για τη χορήγηση μιας υποτροφίας που θα φέρει την ονομασία «Εριέττα Μόλχο».
Προτεινόμενο Άρθρο
Γιατί συνελήφθη η πρώην σύζυγος του Κώστα Δόξα
Εκεί στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε η άτυχη γυναίκα πριν κοπεί τόσο βίαια το νήμα της ζωής της στα 23 χρόνια της… Εκεί όπου έχει τις ρίζες της η οικογένεια Μόλχο, μέλος της κάποτε ακμάζουσας εβραϊκής κοινότητας της συμπρωτεύουσας η οποία γνώρισε τη ναζιστική θηριωδία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάλιστα, η γιαγιά της ήταν ένα από τα χιλιάδες άτομα που μπήκαν σε εκείνα τα επονομαζόμενα «τρένα του θανάτου», με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Το οξύμωρο (αν επιτρέπεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός) είναι ότι ακριβώς 80 χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 1943, η γιαγιά κατάφερε με κάποιον τρόπο να επιστρέψει από ένα ταξίδι που έμοιαζε να μην έχει γυρισμό. Πόσο τραγικό είναι το ότι τελικά χάθηκε η εγγονή της εν καιρώ ειρήνης και μάλιστα δίχως να βρεθεί ούτε ίχνος της στην Ελλάδα του 21ου αιώνα…
Συγκινεί ο παππούς του Τάσου Κουτσόπουλου: Kάθε Κυριακή πηγαίνει από Καρδίτσα στα Τέμπη να ποτίσει τις 57 ελιές
Ένα άκρως συγκινητικό θέμα μοιράστηκε το thessaliatv.gr και το αναδημοσιεύουμε με στόχο να φτάσει παντού και κανείς να μην ξεχάσει τι έγινε στα Τέμπη.
Κάθε Κυριακή εδώ και 2,5 περίπου χρόνια ο Γιώργος Κουτσόπουλος παππούς του αδικοχαμένου Τάσου Κουτσόπουλου ξεκινά από την Καρδίτσα και έρχεται στον τόπο της σιδηροδρομικής τραγωδίας για να ανάψει ένα κερί στη μνήμη του εγγονού του και να ποτίσει και περιποιηθεί τις 57 ελιές που έχουν φυτευθεί εκεί για τα θύματα και τα λουλούδια στο μνημείο που έχει στήσει η οικογένειά του…
Με το κλαδευτήρι στο χέρι τον συναντήσαμε το πρωί της Κυριακής εκεί στο χώρο όπου έχασαν τη ζωή τους 56 άνθρωποι νεαρής κυρίως ηλικίας μαζί με τον αγαπημένο του εγγονό.
Λένε ότι οι νεκροί δεν ξεχνιούνται όταν τιμούνται κι αυτό φαίνεται ότι έχει στο νου του ο κύριος Γιώργος Κουτσόπουλος που συγκινεί με τη συνέπειά του και την παθολογική αγάπη που είχε για τον 21χρονο εγγονό του που το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023 μετέβαινε από την Καρδίτσα για τον τόπο των σπουδών του τη Θεσσαλονίκη.
Με δάκρυα στα μάτια ο παππούς μιλά για τις αναμνήσεις με τον αγαπημένο του εγγονό Τάσο στην κάμερα της “Θεσσαλίας τηλεόρασης” και ζητά δικαιοσύνη στη δίκη που αναμένεται να ξεκινήσει το Μάρτη του 2026 και τιμωρία των ενόχων, ενώ δεν κρύβει και την οργή του για το μπάζωμα που έγινε στον τόπο της τραγωδίας.
Στο μνημείο που έχει στηθεί για τον Τάσο στα Τέμπη αναγράφεται η περίφημη φράση: “Μαμά κοιμήσου θα αργήσω να φτάσω” και από κάτω η απάντηση της χαροκαμένης μάνας “πάρε με όταν φτάσεις Τασούλη μου, θα περιμένω”…
Η πιο δύσκολη στιγμή για τον ίδιο και την οικογένεια του Τάσου Κωτσόπουλου όταν άκουσαν τα φωνητικά από τα κρίσιμα επόμενα λεπτά μετά τη σύγκρουση και αναγνώρισαν τη φωνή του. Είναι η φωνή του Τάσου που ακούγεται να λέει “Μην κουνιέσαι! Μην κουνιέσαι! Σε παρακαλώ. Ηρεμήστε!”.
